Met een blik vol leegte en onbegrijpelijkheid  staar ik naar mijn nieuwe, iets te fancy, koffiezetapparaat. Tien knopjes. Waar heeft hij dat in godsnaam voor nodig? Het is er eentje met een bonenmaler. Dat leek me wel passend in mijn nieuwe leven als werkende vrouw.
Maar omdat ik hem heb overgenomen van de vorige bewoonster zijn deze machine en zijn handleiding helaas niet meer samen. Dus moet ik het doen met gezond verstand. Technisch gezond verstand. Laat ik daar nu helaas niet mee gezegend zijn. Maar ik vind dat iemand met een universitaire (oké, en blond haar) dit gewoon moet kunnen. Dus met hernieuwde moed kijk ik naar het ding. De bonen heb ik er inmiddels in gedaan en ik druk op een paar knopjes. Er gebeurt niets, tuurlijk niet. Maar wanneer ik de stekker in het stopcontact gestoken heb, begint er toch eindelijk beweging in te komen. Ik heb inmiddels erge zin in koffie, dus dit is goed nieuws.
Ik heb dit nog niet gedacht of het geluid stopt weer en lampjes beginnen te knipperen. Ojee. Dat kan nooit goed zijn.
Rechts van het apparaat zie ik een knopje ‘Open’, misschien moet ik daar eens op drukken, hopend dat daar alle antwoorden op mijn vragen te vinden zijn. Ik druk erop en met een onhoorbaar ‘Sesam Open U’ opent mijn koffiemachine zich.
Gelukkig, en tegelijkertijd helaas, vind ik daar inderdaad een antwoord. Er mist een filter. Mijn atechnische hersenen zouden nooit bedacht hebben dat een bonenmalerkoffiezetapparaat dat ook nog nodig zou hebben. Dat is toch net zoiets als met sokken in je slippers?
Maar omdat ik in een vergevingsgezinde bui ben neem ik mijn verlies en stop ik er een filter in. Het lijkt nu eindelijk goed te gaan, want terwijl ik dit schrijf hoor ik genoegzaam gepruttel naast me.

Het voorval met mijn nieuwe gadget is typerend voor de afgelopen vakantie en de feestdagen. Toen ik merkte dat het leven als vrijgezelle vrouw soms gewoon wat onhandig is. Niet omdat je nieuwsgierige tantes weer moet uitleggen waarom je weer geen vriendje hebt meegenomen naar het kerstdiner of omdat het gênant is om alleen onder de mistletoe te staan. Nee, dat maakt me allemaal niets uit.
Maar hoe moet je toch overleven als singel in dit tijdperk van moderniteit? Waar alles wat enigszins technisch is onbegrijpelijk is voor vrouwen? Voor blonde vrouwen in het bijzonder?
Neem nu mijn nieuwe tafel. Die overigens allesbehalve technisch is, omdat hij slechts bestaat uit een tafelblad en twee stalen stelsels. Toch kreeg ik het voor elkaar om die twee dingen verkeerd om aan het tafelblad te sleutelen. Om vervolgens, toen ik ze op de juiste plek bevestigd had, één van de slechts zes schroeven over te houden. Ik heb de schroef maar snel verstopt en de tafel gewoon neergezet. Niemand die het ziet, en zolang niemand er mee gaat schudden of op gaat zitten zou hij gewoon moeten blijven staan.

Het is typerend. Ik ben er gewoon niet voor in de wieg gelegd. Ik ben gelegd in eentje die minstens 100 kilometer van de technische af ligt.

Nog een voorbeeld. Zoals sommigen van jullie misschien gemerkt hebben is mijn site een aantal weken ‘down’ geweest. In december kreeg ik een mailtje van mijn provider dat ze het bericht hadden gehad dat mijn domeinnaam verwijderd moest worden. Het was een vreemd mailtje en ik dacht dat het spam was. Maar toen ik mijn blog wilde bezoeken zag ik dat het echt waar was. Mijn domeinnaam was verwijderd en in quarantaine gezet. Door dat laatste woord voelde ik meteen de ernst van de situatie.
In paniek zocht ik contact met het bedrijf dat mijn domeinnaam beheert. Ik vroeg ze wat er gebeurd was. Iemand had ingelogd op mijn account en de naam verwijderd. Wat?! Ik was gehackt. Waarom?! Wie zou mijn onschuldige blog nou willen hacken?
Was ik misschien toch te bot geweest tegenover mannen? Was er één woest en uit op wraak? De dagen daarna liep ik bang en waakzaam over straat. Uit mijn ooghoeken gluurde ik of er boze testosteronbommen in de buurt waren. Gelukkig bleek dat steeds niet het geval.

Tot ik gister eens wat beter op onderzoek uitging. Ik kwam erachter dat mijn domeinnaam vorig jaar al verwijderd was. Op dezelfde dag dat hij aangemaakt was. Er begon me iets te dagen. Had ik dit niet  zelf gedaan? Om ervoor te zorgen dat hij niet automatisch verlengd werd? Ik weet nog dat ik toen dat goede voornemen had, omdat ik weer de zoveelste factuur kreeg van een abonnement wat ik helemaal niet meer wilde hebben maar waarvoor ik te laat was met opzeggen. Ja, ik wist het weer. Ik was het zelf. Oeps.

Ik voel me vaak schuldig tegenover alle blonde vrouwen. Dat ik de vooroordelen altijd zo weet te bevestigen. Bij deze, het spijt me.
Maar aan de andere kant ben ik wel blij dat mijn blog eindelijk weer in de lucht is en ik weer kan schrijven.
Al begint mijn koffiezetapparaat nu wel heel hard te piepen. Er begint stoom uit te komen. Of rook?! Shit. Ik ben ervandoor…

Deel dit bericht: